Wpis lipcowy

Tym razem piszę po powrocie z Podlasia, gdzie byłyśmy wraz z Adelą. I tam zamiast pisać chłonęłyśmy powietrze, przyrodę, wąchały zioła i żyłyśmy na zwolnionych obrotach.

Doprawdy, wpisy powstają w ślimaczym tempie - dla zilustrowania zdjęcia ślimaczego śniadanka na ( podlaskiej) trawce.

 

 

Patrzyłyśmy na świat przez dziewanny i inne kwiatki. Wszytko to za sprawą ogrodów ziołowych: w Ciechanowcu-księdza Kluka, w Korycinach- Podlaskiego ogrodu ziołowego.

 

 

 

To spojrzenie w dół na świat, który mamy "u stóp" przypomniało mi książkę "Jak tata pokazał mi wszechświat" (tekst Ulf Stark, ilustracje Eva Eriksson) i ilustrację przedstawiającą chłopca zapatrzonego na ślimaka, podczas gdy tata spogląda na gwiazdy.

 

 

W ten sposób, wychodząc od wakacyjnego obrazu, doszłam do tematu bardziej konkretnego: książek, które zrobiły na mnie wrażenie. Ta akurat dlatego, że sposób w jaki chłopiec spostrzega świat jest mi bardzo bliski (no i ilustracje wydają mi się świetne). I także dlatego, że to mądra książka, którą z czystym sumieniem poleciłabym każdemu na wspólne z dzieckiem czytanie. Tym bardziej na wakcyjnej trawce.

I na koniec sympatyczny pyszczek podlaskiej alpaki:

 

A z perspektywy prawie-mieszkańca?

Jestem córką Eli i w okolice Asheville przeniosłąm się z Polski ponad dwa lata temu, by praktykować medytację w ośrodku Zen “Windhorse”. Windhorse znajduje się w Alexander - miejscowości itniejącej na mapie, lecz w rzeczywistości skłądającej się z poczty i kilkudziesięciu niepowiązanych żadną miejską strukturą domów. Alexander nie ma granic, ani nawet chodników - ot taki ZIP-kodowy byt.

Z początku żyłam w Windhorse bezsamochodowo, niemobilnie - z rzadka tylko łąpiąc podwózki do miasta. To się zmieniło. Wraz z otrzymaniem nieco stabilniejszego statusu imigracyjnego oraz czterech kółek zacząłam rosnąć na prawie przeciętnego mieszkańca tego regionu.
Bo w Asheville prawie wszyscy, jak ja, są przyjezdni. Amerykanie z rzadka spędzają życie tam, gdzie się wychowali: przeprowadzają się często, szukając czy to szczęścia, czy to pracy, tańszej benzyny czy lepszego klimatu. W przeciwieństwie do Polaków nie ciągną ku większym miastom, ale chaotycznie przenoszą się to tu, to tam, ze stanu w stan....
Ashvillanie z wyboru bardzo różnią się od nielicznych “tubylców”. Są nastawieni duchowo (znutką newageowską), ekologicznie, pro-wspólnotowo. Alternatywni i bez zadęcia. Miasto jest małe i jeśli by wybrać się na parugodzinny spacer można być pewnym, że kogoś się spotka - znajomego z tańców, sąsiadkę-akupunkturzystkę, nauczyciela jogi. Wszyscy są mili, co wcale nie jest sztuczne, choć od sklepowej uprzejmości do głębokiej więzi przebić się chyba znacznie trudniej niż w Polsce. To może ta mobilność...
I tak żyję tu sobie- we wspólnocie poszukiwaczy, w otoczeniu niesamowitej przyrodu, troszke na uboczu areny światowych wiadomości... i nigdzie się póki co nie wybieram.